Monadologia stosowana to wypisy z Wielkiej Księgi Samotności. Tej, której nigdy nie pisze się samemu, bo samotność jest prawdziwa tylko wtedy, gdy obok - blisko - jest ktoś, kto każdym mimowolnym gestem i przypadkowym słowem – tylko ją pogłębia. Monadologia stosowana jest pisana we dwoje, we troje i tłumnie, bo w tłumie niszcząca odrębność jest szczególnie wyraźna. Jest to Księga Niedopasowania: słów do zdarzeń, pytań do odpowiedzi, marzeń do spełnień.

      Ale jest to także zwykła książka. O miłości, namiętności i spełnieniu; o niemożliwości porozumienia, sile seksualności i niszczących obsesjach. Te dwa porządki pokrywają się ze sobą i nadają sens każdej frazie. W opozycji między nimi rozgrywają się dramaty monadologii stosowanej. Dramat słów, których wciąż jest za dużo i które docierają donikąd. Niszcząca dominacja pauzy, milczenia, niedomówień. Samoistność monologu. Tragedia pomyłek w teatrze seksualnej i  biologicznej reprodukcji marzeń, w którym - w rolach głównych - występują Eros i Tanatos, emocje i popędy elementarne.

     Nie jest to perspektywa Początku. Nie jest to wersja Środka. Tu w każdej frazie czuje się niedobór czasu. Kurczą się minuty, sekundy stają niezauważalne. Przeżycia już dawno przestały być epickie, brak w nich poetyckiej konsekwencji, formują się raczej w przypisy, napomnienia, odnośniki. Odradza się wiara w monosylaby.  Podmiot wciąż jeszcze żyje, nie do końca umiera,  ale jego relacje ze światem - zamierają.