Jan Kurowicki (ur. 11. X. 1943 r. w Baranowiczach). Studia filozoficzne ukończył

na Uniwersytecie Warszawskim w 1966 r.; doktoryzował się na Uniwersytecie

Wrocławskim w 1969 r.; habilitował na UAM w Poznaniu w 1974 r.; nominację

profesorską otrzymał w 1983 r. Od ukończenia studiów do chwili obecnej prowadzi

zajęcia i wykłada filozofię, estetykę i filozofię kultury na różnych wyższych uczelniach w Polsce (m.in. Wrocławia, Gliwic, Warszawy, Białegostoku, Opola, Zielonej Góry,

Jeleniej Góry). Obecnie kieruje katedrą Nauk Społecznych Akademii Ekonomicznej im. Oskara Langego we Wrocławiu na Wydziale Gospodarki Regionalnej i Turystyki w Jeleniej Górze. Jest promotorem kilkunastu rozpraw doktorskich z zakresu estetyki, filozofii kultury i epistemologii.

Jako poeta debiutował w 1964 r. we wrocławskiej „Agorze”; jako krytyk w 1966 r.

we „Współczesności” Od tego czasu publikował swoje utwory, eseje i recenzje literackie we wszystkich ważnych periodykach literackich i społeczno-kulturalnych Polski, m.in. w „Twórczości”, „Miesięczniku Literackim”, „Odrze”, „Kontrastach”, „Studencie”, „Nadodrzu”, „Faktach i myślach”, „Poezji”, „Kulturze”, „Sprawach i Ludziach” i in. Niektóre ostały się do dnia obecnego, reszta przepadła już w historii.

Jego aktywność filozoficzna zawsze wiązała się z namysłem nad literaturą i

odwrotnie. Dlatego sam nie lubi dzielić swojej twórczości na czysto teoretyczną, naukową i krytycznoliteracką. Z obu tych dziedzin wydał wiele książek: Człowiek i sytuacje ludzkie (1970), Próba społecznej charakterystyki poznania (1973), Skryte przejścia wartości (1975), Dzień powszedni wyobraźni (1966), Regiony wielkich i małych iluzji (1976) Poznanie a społeczeństwo (1977), Wyprawa w krainę oczywistości (1978), Bez stałego adresu (1980), Miraże świadomości estetycznej (1981), Artysta jako arcydzieło (1983), Biurokratyzm i władza (1983), Okolice humanistyki i polityki (1987), Literatura w społeczeństwie (1987), Ironia pojęć zasadniczych (1990), Piękno i poznanie (1993), Normalność jako sen idioty (1994), Igraszki ze świętym spokojem (1995), Idealna Biblioteka (1996), Kultura jako źródło piękna (1997), Naczynia osobności (1998), Fotografia jako zjawisko estetyczne (1999), Piękno jako wyraz dystansu (2000), Pochwała dystansu (2000), Figury wyobraźni XX w. (2000), Przewodnik po arcydziełach i nie tylko (2001), Wartości estetyczne fotografii (2002), Odkrywanie codzienności (2004), Dlaczego ozdoba zdobi (2006), Zerowość estetyczna (w druku). Jako poeta wydał następujące tomiki: Przypowieści (1974), Sytuacje (1977), Zwierzenia małego sceptyka (1981), Bajka na dobranoc (1992), Historie i obrazy (1995), Pozagrobowe życie sensu (1995), Bajki miłosne z kobietami (1999), Każdy (1993), Widok na koniec świata (2002), Kaprysy nie tylko miłosne (2003), Zepsuta bajka (2007), Momenty prozaiczne (2013).

Prócz tego napisał sztukę teatralną (wspólnie z Wiesławem Hejno) pt. Czarownice,

która w 1971 r. była wystawiana na Scenie dla dorosłych Wrocławskiego Teatru Lalek oraz monodram pt. Pan Kepler raczy umierać, wystawiany w 1997 r. w Teatrze

Lubuskim w Zielonej Górze.