|
|
Jan
Kurowicki (ur. 11. X. 1943 r. w Baranowiczach). Studia filozoficzne ukończył
na
Uniwersytecie Warszawskim w 1966 r.; doktoryzował się na Uniwersytecie
Wrocławskim
w 1969 r.; habilitował na UAM w Poznaniu w 1974 r.; nominację
profesorską
otrzymał w 1983 r. Od ukończenia studiów do chwili obecnej prowadzi
zajęcia
i wykłada filozofię, estetykę i filozofię kultury na różnych wyższych
uczelniach w Polsce (m.in. Wrocławia, Gliwic, Warszawy, Białegostoku, Opola,
Zielonej Góry,
Jeleniej
Góry). Obecnie kieruje katedrą Nauk Społecznych Akademii Ekonomicznej im. Oskara
Langego we Wrocławiu na Wydziale Gospodarki Regionalnej i Turystyki w Jeleniej
Górze. Jest promotorem kilkunastu rozpraw doktorskich z zakresu estetyki, filozofii
kultury i epistemologii.
Jako
poeta debiutował w 1964 r. we wrocławskiej „Agorze”; jako krytyk w 1966 r.
we
„Współczesności” Od tego czasu publikował swoje utwory, eseje i recenzje
literackie we wszystkich ważnych periodykach literackich i
społeczno-kulturalnych Polski, m.in. w „Twórczości”, „Miesięczniku Literackim”,
„Odrze”, „Kontrastach”, „Studencie”, „Nadodrzu”, „Faktach i myślach”, „Poezji”,
„Kulturze”, „Sprawach i Ludziach” i in. Niektóre ostały się do dnia obecnego,
reszta przepadła już w historii.
Jego
aktywność filozoficzna zawsze wiązała się z namysłem nad literaturą i
odwrotnie.
Dlatego sam nie lubi dzielić swojej twórczości na czysto teoretyczną, naukową i
krytycznoliteracką. Z obu tych dziedzin wydał wiele książek: Człowiek i
sytuacje ludzkie (1970), Próba społecznej charakterystyki poznania (1973),
Skryte przejścia wartości (1975), Dzień powszedni wyobraźni (1966), Regiony
wielkich i małych iluzji (1976) Poznanie a społeczeństwo (1977), Wyprawa w
krainę oczywistości (1978), Bez stałego adresu (1980), Miraże świadomości estetycznej
(1981), Artysta jako arcydzieło (1983), Biurokratyzm i władza (1983), Okolice
humanistyki i polityki (1987), Literatura w społeczeństwie (1987), Ironia pojęć
zasadniczych (1990), Piękno i poznanie (1993), Normalność jako sen idioty
(1994), Igraszki ze świętym spokojem (1995), Idealna Biblioteka (1996), Kultura
jako źródło piękna (1997), Naczynia osobności (1998), Fotografia jako zjawisko
estetyczne (1999), Piękno jako wyraz dystansu (2000), Pochwała dystansu (2000),
Figury wyobraźni XX w. (2000), Przewodnik po arcydziełach i nie tylko (2001),
Wartości estetyczne fotografii (2002), Odkrywanie codzienności (2004), Dlaczego
ozdoba zdobi (2006), Zerowość estetyczna (w druku). Jako poeta wydał
następujące tomiki: Przypowieści (1974), Sytuacje (1977), Zwierzenia małego
sceptyka (1981), Bajka na dobranoc (1992), Historie i obrazy (1995), Pozagrobowe
życie sensu (1995), Bajki miłosne z kobietami (1999), Każdy (1993), Widok na
koniec świata (2002), Kaprysy nie tylko miłosne (2003), Zepsuta bajka (2007),
Momenty prozaiczne (2013).
Prócz
tego napisał sztukę teatralną (wspólnie z Wiesławem Hejno) pt. Czarownice,
która
w 1971 r. była wystawiana na Scenie dla dorosłych Wrocławskiego Teatru Lalek oraz
monodram pt. Pan Kepler raczy umierać, wystawiany w 1997 r. w Teatrze
Lubuskim
w Zielonej Górze.
|